Εμπειρίες από μία αποτυχία.
Δεν χρειάστηκα πολύ για να βρω τις κυριότερες αφορμές που ο Δήμος της Αθήνας δεν θα με έχει πολύτιμο δημοτικό του σύμβουλο στην κρίσιμη τετραετία που ακολουθεί. Τα αποτελέσματα της κάλπης με έφεραν απλώς σε μία συμπαθητική θέση, αν και θα προτιμούσα να είχα έρθει τελευταίος γιατί αυτό είναι και μια «πρωτιά», έστω και από την ανάποδη, αν σκεφτεί κανένας ότι και ο Μπερτολούτσι προτίμησε να κάνει ταινία τον «Τελευταίο αυτοκράτορα» και όχι εκείνους που προηγήθηκαν.
Τελικά κατέληξα σε 10 αιτίες που τις παραθέτω και σαν υποθήκη για όποιον θελήσει μελλοντικά να δηλώσει υποψηφιότητα για να καταφέρει την ίδια αξιοσημείωτη αποτυχία.
- Από την ώρα που ανταποκρίθηκα στην πρόταση του κ. Χρήστου Παπουτσή για να με συμπεριλάβει στο συνδυασμό της «Ομορφης Πόλης», έπρεπε να φροντίσω αμέσως να διαλέξω και το «λάιφ στάϊλ» με το οποίο θα έπρεπε να κυκλοφορώ. Δεν το έκανα. Ασυγχώρητο.
Υποψήφιος χωρίς αυτή την επιλογή, είναι σαν να τρως τυρόπιτα χωρίς τυρί, τζατζίκι χωρίς σουβλάκι και πρωϊνάδικη εκπομπή χωρίς τη Μενεγάκη.
- Δεν περπάτησα «πόρτα-πόρτα» για να ζητήσω από τους ψηφοφόρους τον σταυρό τους και αυτό για να μην τους υποχρεώνω στο κάθε χτύπημα του κουδουνιού να φωνάζουν από μέσα «δώσαμε...δώσαμε...».
- Εκανα το λάθος να παραμείνω αυτό που ήμουν πάντα. Λάθος θανάσιμο κι αυτό. Ετσι, όταν ζητούσα να με προτιμήσουν, η απάντηση ήταν «άσε, το έχουμε δει το έργο». Δικαιολογημένη η άρνηση, αφού τις ταινίες μου τις έχουν δει στην τηλεόραση, πιο συχνά από όσο βλέπουν τον κύριο Προκόπη Παυλόπουλο να χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ανεπρόκοπη.
- Παραμονές των εκλογών δεν έτυχε να μας αφήσει χρόνους κανένας από τους κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου (μήπως έμεινε και κανένας;) για να με καλέσουν να πω κάτι για τη ζωή του στα τηλεοπτικά κανάλια και με την ευκαιρία να πω κάτι και για τη δική μου υποψηφιότητα.
Ετσι, προεκλογικά τηλεπτικοί σταρ παρέμειναν τα σκουλαρίκια της κυρία Υβέτ.
- Εκανα και το ασυγχώρητο λάθος να πω ότι βοήθησα τον κ. Παπουτσή για να πάρει στη δικαιοδοσία του ο Δήμος της Αθήνας το Πεδίο του Αρεως, τον Εθνικό Κήπο και το Αλσος Παγκρατίου για να ξαναγίνουν θέατρα. Τί το ήθελα; Ετσι, έχασα τους ψήφους και όλων εκείνων των περιθωριακών που τη βγάζουν κάθε νύχτα εκεί για να χτυπήσουν ανενόχλητοι τη βελόνα τους.
- Κάθε φορά που έπρεπε να πω δυο κουβέντες, δεν φρόντιζα να χρησιμοποιοώ απαραιτήτως το «έχω την αίσθηση», το «ενδεχομένως», το «αν θέλετε», τις «διεργασίες», τις «διαστρωματώσεις», την «ανω τελεία», το «αυτονόητο» και το «για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους», περίπου όπως και ο κύριος Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Υστερα από αυτό, έχω την αίσθηση ότι οι διεργασίες, ενδεχομένως και οι διαστρωματώσεις αν θέλετε, με έστειλαν στην άνω τελεία ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους στο αυτονόητο, δηλαδή στον πάτο.
- Κάποιος δημοσιοσχεσίτης που προσφέρθηκε να βοηθήσει την προεκλογική μου καμπάνια, μου μίλησε για δέκα εκατομμύρια. Κατασυγκινημένος έσπευσα να τον ευχαριστήσω. Οταν όμως τον ρώτησα πότε να στείλω να τα πάρω, η απάντηση ήταν : «Οχι να πάρετε. Να δώσετε...»
- Σε κάποια στιγμή τόλμησα να πω ότι «κανένας πρώην δήμαρχος της Αθήνας δεν δούλεψε για το κακό της. Ολοι κάτι προσπάθησαν».
Πέσανε επάνω μου. «Εδώ διψάει η αυλή μας, τους περασμένους θα λιβανίζουμε;» Συγνώμη δεν το ξαναλέω. Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε.
- Σε μια εφημερίδα που με ρώτησε αν θα κάνω το καθιερωμένο προεκλογικό πάρτυ με το σχετικό μπουφέ και οινοποσία, απάντησα «ευχαρίστως, αν για να αντιμετωπίσω τα έξοδα, μου αποδοθούν τα χρήματα των πνευματικών μου δικαιωμάτων από 300 έργα μου που παίζονται στην τηλεόραση χρόνια τώρα, για να κερδίζουν τα κρατικά και τα ιδιωτικά κανάλια δισεκατομμύρια από τη δική μου δουλειά, χωρίς να μου πληρώνουν την πνευματική μου ιδιοκτησία».
Φυσικά η δήλωση δεν δημοσιεύθηκε ποτέ, αφού δεν θυμήθηκα ότι ο εκδότης της εφημερίδας είναι ένας από τους μεγαλοκαναλάρχες.
- Στο μοναδικο «υποσχετικό» φυλλάδιο που κυκλοφόρησε για την αφεντιά μου έλεγα ότι «αν οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες μου έδιναν τον σταυρό τους, θα τη θεωρούσα σαν την καλύτερη πρεμιέρα της ζωής μου». Και δεν λογάριασα ότι στις πρεμιέρες οι περισσότεροι είναι τζαμπατζήδες. Μέα κούλπα.
- Συμπέρασμα. Δύο γυναικείες νίκες. Μία στη Νομαρχία, μία στο Δήμο. Τέλικα όλος ο κόσμος είναι μία Λυσιστράτη. Αν όχι και μία «κούλπα».