H ήττα των Δημοκρατικών στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 2002, είχε προαναγγελθεί.
Το σάρωμα των εδρών στις εκλογές (μέσης περιόδου) της 5ης Νοεμβρίου από τους Ρεπουμπλικάνους στη Βουλή και την Γερουσία, στήνει το σκηνικό μιας επερχόμενης κοινωνικής και πολιτικής κρίσης στις ΗΠΑ.
Η απόπειρα από τα Μέσα να παρουσιαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα προσωπική νίκη του προέδρου Μπους του νεότερου, και έκφραση της λαϊκής υποστήριξης στις πολιτικές του, αποτελεί παράδειγμα κυνικής προπαγάνδας.
Ακόμα όταν αναφέρουμε «νίκη των Ρεπουμπλικάνων» δεν είναι παραστατικό, επειδή νίκησαν λόγω της έντονης απουσίας των αντιπάλων τους.
Οπως επισημαίνουν οι Αλεξάντρ Κόκμπερν και Τζέφρυ Σαιντκλαίρ, στο σχόλιό τους στο http://www.counterpunch.org, «οι Δημοκρατικοί πλήρωσαν μια φοβισμένη προεκλογική εκστρατεία που έκαναν με μισή καρδιά».
Οι δύο σχολιογράφοι επισημαίνουν ότι «σε μεγάλες περιοχές της χώρας υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ποιο είναι ακριβώς το πρόγραμμα των Δημοκρατικών».
Σ΄αυτό φυσικά έπαιξε ρόλο και ο Μπιλ Κλίντον, που προσπαθώντας να κάνει ένα «λίφτινγκ» στην πλατφόρμα του Δημοκρατικού Κόμματος, μετά τις αποτυχίες των Μόντεηλ και Δουκάκη, το έστρεψε προς τα δεξιά, διαφημίζοντας την επιχειρηματική διείσδυση, προωθώντας αντιεργατικά νομοσχέδια, και ακολουθώντας τη γραμμή των φιλοπόλεμων γερακιών της βιομηχανίας οπλικών συστημάτων.
Ετσι οι παραδοσιακοί Δημοκρατικοί με τις φιλελεύθερες ιδέες, έχασαν τις εκλογές για να επιπλεύσουν τα αποκαλούμενα ιερακο-κοτόπουλα, που ασπάζονται άκριτα τις φιλοπόλεμες ιδέες του υιού Μπους και τους περιορισμούς στις ατομικές ελευθερίες των πολιτών.
Αλλά το παράδοξο είναι πως με τις φιλοπόλεμες κραυγές του ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, έχει κατορθώσει να καλύψει βασικά προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας. Και η απαθής στάση των Δημοκρατικών, του επέτρεψε να έχει στη διάθεσή του την πλήρη συναίνεση Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων.
Η δημοκραιτκή αντιπολίτευση στην προεκλογική εκστρατεία, παγιδευμένη από την πολεμοκάπηλη προετοιμασία του προέδρου και του συναφιού του,
Δεν αναφέρθηκε καν στους οικονομικούς δείκτες: Οι αγορές πέφτουν συνεχώς. ( Ο δείκτης Ντάου Τζόουνς έχει να παρουσιάσει μια εντυπωσιακή πτώση 20,6% μέσα σε δέκα μήνες). Η ανεργία ανέβηκε επίσης κατά 1,5%.
Όσο για τον δείκτη ανάπτυξης που επί Κλίντον ξεπερνούσε το 3,1 ετησίως, στην περίοδο Μπους επιστρέφει στο 1,4. Τα σύννεφα της οικονομικής ύφεσης, έχουν μαζευτεί κατάμαυρα πάνω από τον ουρανπό των ΗΠΑ. Κι όμως ο μέσος Αμερικανός είναι υπερήφανος που έχει έναν πρόεδρο που κάνει τα πάντα να επιτεθεί εναντίον ενός κράτους που μάλλον δεν θα γνωρίσει να το προσδιορίσει στην υδρόγειο.
«Η ηττοπάθεια των Δημοκρατικών επέτρεψε τους δύο νάνους που σιτίζονται στο Λευκό Οίκο, και πριν λίγους μήνες κρύβονταν σε καταφύγια των Απαλαχείων καταστρώνοντας σχέδια για να απαλλαγούν από το άγος των σκανδάλων όπως της Εnron και της Halliburton και να κάνουν συμφωνίες με το υπουργείο Δικαιοσύνης, να εμφανίζονται τώρα ως θριαμβευτές, αφού οι Αμερικανοί ψηφοφόροι τους επιβράβευσαν για όσα έκαναν στο Αφγανιστάν και προκαταβολικά για όσα ετοιμάζονται να κάνουν στο Ιράκ..
Ακόμα και η ηγετική φυσιογνωμία των δημοκρατικών ο Ντικ Γκέπχαρντ, έσπευσε στοΛευκό Οίκο για να υπογράψει στην σταυροφορία εναντίον του Σαντάμ. Οι Αμερικανοί θέλουν να δουν το Σαντάμ να γίνεται άκακο αρνάκι, αλλά διστάζουν να βρουν ενθουσιαστικά λόγια για τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ.
Οπως διστακτικοί εμφανίζονται οι στρατηγοί του αμερικανικού Γενικού Επιτελείου. Εκτός από τον Τόνι Μπλαιρ, κανένας από του συμμάχους δεν συμπαρίσταται στην σχεδιαζόμενη πολεμική επιχείρηση.
ΑΠΟΧΗ
Η αποχή στις αμερικανικές εκλογές αυξάνεται σταθερά μετά την δεκαετία του 70. Στις προεδρικές εκλογές, λιγότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους πήγαν στις κάλπες, ενώ στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου μόλις το ένα τρίτο ψήφισε.
Στους Αμερικανούς επικρατεί πλέον η άποψη πως η πολιτική δεν έχει σχέση με τη ζωή τους.
Η μεγάλη αποχής τις εκλογές σημαίνει πως ορισμένες οργανωμένες ομάδες που μπορούν να συσπειρώνουν τους οπαδούς τους (¨οπως η Εθνική Ομοσπονδία Τυφεκιοφόρων –υπέρ της ελεύθερης κατοχής όπλων) έχουν μεγάλη επιρροή στο εκλογικό γίγνεσθαι.
Ακόμα πως η μέση αστική τάξη και οι πλούσιοι, πηγαίνουν σε μεγαλύτερα ποσοστά στις κάλπες παρά οι φτωχότερη τάξη. Με αυτή την έννοια βγαίνουν ευνοημένοι οι Ρεπουμπλικάνοι. Ακόμα, οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι πηγαίνουν στις κάλπες.
Αντίθετα με τους νεότερους. Οπως έγραψε η εφημερίδα USA Today: Στις ηλικίες 18-24 χρονών, πήγε στις κάλπες περίπου το 25%.