Πόση αλήθεια μας λένε

τα αμερικάνικα Μέσα Μαζικής

Αποβλάκωσης (του Συρμού)

Όταν η υποψήφια του Δημοκρατικού Κόμματος Χίλαρι Κλίντον για την αμερικανική προεδρία έχει ξεκαθαρίσει πως είναι -σε γενικές γραμμές υπέρμαχος της πολιτικής του Ισραήλ- ξενίζει πως η “Washington Post”, από τα προπύργια των ιδεών του νεοσυντηρητισμού εδώ και 15 χρόνια δημοσιεύει άρθρα που επικρίνει αυτή την πολιτική.
  Όταν μάλιστα το άρθρο υπογράφει Ισραηλινός. Πρόκειται για το δημοσίευμα με τίτλο «Ομολογίες ενός Ισραηλινού Προδότη» του νουβελίστα  Assaf Gavron.
  Όταν μάλιστα συμβαδίζει με την άποψη που έχει επίσης δημοσιεύσει την προηγουμένη από δύο επιφανείς Εβραίους καθηγητές Πανεπιστημίου, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ καλούσαν σε μποϋκοτάζ του Ισραήλ.
  Το ερώτημα που προβάλει με αφορμή τα δημοσιεύματα αυτά, είναι μήπως το «αριστερό κίνημα στις ΗΠΑ» κερδίζει συνεχώς έδαφος στα Μέσα του συρμού, όπως αποκαλούνται οι παραδοσιακές εφημερίδες από τους «εναλλακτικούς».
  Απόψεις που ως τώρα έβλεπαν δημοσιότητα μόνο σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Αλλά πλέον οι φωνές διαμαρτυρίας για την αμείλικτη ισραηλινή πολιτική απέναντι στους Παλαιστίνιους αυξάνονται. Και οι φωνές αυτές αποκαλούνται από τα παραδοσιακά ισραηλινά Μέσα «αριστεροπροδοτών». Η σκηνοθέτης του κινηματογράφου Shira Geffen που από το  Twitter και το Instagram έχει καλέσει να τηρείται ενός λεπτού σιγή «για κάθε παιδί Παλαιστίνιου που σκοτώνεται από τους Ισραηλινούς» είδε η έκκλησή της να αναπαράγεται στα ισραηλινά κοινωνικά δίκτυα, αλλά και στις ΗΠΑ.
  Αλλά η «στροφή» των παραδοσιακών αμερικάνικων εφημερίδων δεν σημειώνεται μόνο στο ζήτημα της ως τώρα ξεκάθαρα φιλο-ισραηλινής πολιτικής.
 Διαμαρτυρία πολίτη για τα δημοσιεύματα: Είπατε ψέματα για το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη. Λέτε ψέματα για τη Συρία και το Ιράν.

  Ο αρθρογράφος Timothy Egan από τις στήλες των «New York Times» γράφει πως το αμερικάνικο κοινό «παραπληροφορήθηκε» από την προπαγάνδα πως «οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία, πριν δύο χρόνια».
Σχολιάζοντας το σκοτάδι στο οποίο εξακολουθούν να βρίσκονται οι Αμερικάνοι αναγνώστες υποστηρίζει ότι αυτό οφείλεται στον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα γεγονότα από «τον Τύπο του συρμού» που οδηγεί το κοινό να έχει χάσει την εμπιστοσύνη του σ΄αυτόν.
Αφού αμφισβητεί αν έστω και το 16% των Αμερικανών γνωρίζει που βρίσκεται η Ουκρανία, θυμίζει ότι ο Τραμπ σε πρόσφατη ομιλία του εξέφρασε την άποψη ότι «η Μόσχα δεν σχεδιάζει να εισβάλει στην Ουκρανία», ενώ οι Αμερικάνοι πολίτες «γνώριζαν ότι η εισβολή είχε γίνει πριν δύο χρόνια».
 Μαγική εικόνα: Οι κουκίδες δείχνουν που τοποθέτησαν Αμερικάνοι αναγνώστες της Ουάσιγκτον Ποστ, την Ουκρανία. Συμπέρασμα. Όσο λιγότερο γνωρίζουν που βρίσκεται η Ουκρανία, δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο αμερικανικής επέμβασης εκεί.
  Σημειώνεται πως ουδεμία εφημερίδα έχει κατηγορήσει αμερικανική κυβέρνηση για τις λεγόμενες «επεμβάσεις» (όταν αμερικανικά στρατεύματα παραβιάζουν τα σύνορα κυρίαρχου κράτους) και ουδέποτε έχουν αναφερθεί πως πρόκειται για «εισβολή».

  Αλλά μια και αναφερόμαστε στην Ουκρανία,  ουδεμία αμερικανική εφημερίδα χαρακτήρισε «πραξικόπημα» την ανατροπή του εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου (του χαρακτηριζόμενου ως «φιλορώσου»)  Βικτόρ Γιανουκόβιτς στις 22 Φεβρουαρίου 2014 ούτε στο ρόλο που έπαιξε στην ανατροπή του η βοηθός υπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ και ο Αμερικάνος πρεσβευτής  στο Κίεβο Geoffrey Pyatt και τον διορισμό της νεοναζιστικής κυβέρνησης ακραίων εθνικιστικών στοιχείων.

  Οι Ν. Υ. Times ενώ παρέλειψαν όλα αυτά, έγραψαν για “εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Κριμαία". Χωρίς να αναφέρουν ότι ρωσικά στρατεύματα βρίσκονταν ήδη -από χρόνια- στη βάση της Σεβαστούπολης, με προηγούμενη αμυντική συμφωνία.
  Για όλους αυτούς τους λόγους έκανε εντύπωση ότι δημοσιεύθηκαν άρθρα που πηγαίνουν κόντρα στην επικρατούσα πολιτική του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
  Από την άλλη όμως, έχουμε και το παράδειγμα του Χόλυγουντ. Που κατ΄εξοχήν υποστηρίζει την αμερικανική πολιτική. Οι παλιότεροι θα θυμούνται την εποχή που μας εξηγούσε πόσο κακοί ήταν οι Ιάπωνες με έργα όπως «οι Γενναίοι του Γκουνταλκανάλ» κλπ.
  Κάθε τόσο ξεπηδά πάντως και μία ταινία που εξηγεί πως λειτουργεί η CIA (πχ «Οι τρεις ημέρες του Κόνδορα», ή «Συριάνα» κλπ).
  Αλλά πάντως, το Χόλυγουντ μας έχει συνηθίσει να ξεχωρίζουμε «ποιοι είναι οι κακοί» με τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ…