Η ...νομιμότητα της Ηθικής

του Σπύρου Κομίνη

Το άψογο δημοκρατικό σύστημά μας, θέλει τον πολιτικό ανιδιοτελή. Τον θέλει ηθικό. Τον θέλει καλόγερο. Όχι όμως καλόγερο που τρώει τη ζωή του σε προσευχές και ολονυκτίες. Τον θέλει τσακάλι δραστήριο, που μάχεται για τα συμφέροντα του πολίτη. Διότι έχουμε κοινωνία των πολιτών. Τον θέλει να προωθεί τα συμφέροντα, να υπερασπίζεται τα δικαιώματα του ψηφοφόρου του.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά και διαδίκτυο, έπηξαν αυτή τη βδομάδα στα αφιερώματα για τον Κώστα Κάππο. Αυτή τη βδομάδα, έκλεισαν 3 χρόνια από το θάνατό του και όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ, υποκλίθηκαν στη μνήμη του. Έκανε δηλώσεις ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι αρχηγοί όλων των κομμάτων και μ΄ ένα στόμα είπαν, ο καθένας με δικά του λόγια, ότι Κάππους θέλουμε στην πολιτική.

Μία μικρή μειοψηφία Βουλγαράκηδων, έθεσε το φιλοσοφικό ερώτημα μήπως κανονικά έπρεπε να θεωρούμε ηθικό ότι είναι νόμιμο. Σύσσωμη η κοινωνία μας απάντησε με ένα βροντερό  "όχι". Η επανάσταση της ηθικής πληροφόρησης, σε αντιδιαστολή με την νόμιμη, συνεχίζεται.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, όλα τα ΜΜΕ με σημαιοφόρους το διαδίκτυο και τα φρι πρες, αποκάλυψαν την αλήθεια για τους δίδυμους πύργους, τις γενοκτονίες της συμμορίας των Μπους, τα όργια της παγκόσμιας χούντας των κερδοσκόπων και τα αίτια της κρίσης στην παγκόσμια οικονομία.

Στιγμάτισαν την επίθεση του γελοίου Σαακασβίλι στην Νότια Οσετία, αποκάλυψαν με στοιχεία την αμερικανο-ϊσραηλινή υποκίνηση της επίθεσης, επισήμαναν τον κίνδυνο παγκοσμίου πολέμου και κάλεσαν τον πολίτη σε επιφυλακή. Διότι δεν είναι μόνο ο πολιτικός που πρέπει να είναι ανιδιοτελής και να αποφεύγει το κέρδος όπως ο διάολος το λιβάνι και ο μοναχός το χρήμα, την εξουσία και τις σαρκικές ηδονές. Είναι και τα ΜΜΕ, αυτός ο μεγάλος δάσκαλος του πολίτη, που πρέπει να ενημερώνει χωρίς να επιδιώκει το κέρδος, χωρίς να κλείνει συμφωνιούλες και συμφωνιάρες στο παρασκήνιο, χωρίς να φοβάται τους δικτάτορες του πλανήτη. Γι΄ αυτό ακολουθώντας το παράδειγμα των ΜΜΕ και τα πρότυπα που εκείνα προβάλλουν, ο πολίτης έχει για θεό του την ανιδιοτελή προσφορά, την αλληλεγγύη και την συλλογική προσπάθεια. Δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για άχρηστες πολυτέλειες, γυαλιστερά προϊόντα και αμφίβολης αξίας απολαύσεις.

Οι εργοδότες κάνουν ότι μπορούν για να δώσουν και όχι να πάρουν. Eίναι άψογοι με τους υπαλλήλους και τους εργάτες. 'Oλοι ενωμένοι πασχίζουμε για το κοινό καλό. Το πλεόνασμα της κοινής προσπάθειας, θα θέλαμε να το μοιράσουμε στους άτυχους αυτής κοινωνίας, που είναι - εντελώς ανεξήγητα - οι πολλοί.

Aλλά ...χρωστάμε στην αμερικανο-εβραϊκή χούντα της Γουόλ Στριτ.