Λίγο πριν έρθει η σειρά του Ιράκ
Η επικοινωνιακή πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, κατόρθωσε να πείσει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας –εκείνο που «μετράει» δηλαδή, τον αποκαλούμενο ρατσιστικά «πολιτισμένο κόσμο» ή γενικότερα Δύση, η μη πεινασμένο, η καλύτερα εκείνο που νέμεται τον πλούτο της Γης - πως η επίθεση στο Αφγανιστάν ήταν δικαιολογημένη.
Δεν αποκάλυψε ποτέ τους μύχιους λόγους της πολεμικής επιχείρησης. Το πετρέλαιο. Τα δυτικά Μέσα, δεν αναφέρθηκαν στα επέκεινα των βομβαρδισμών και στην πολιτική που ασκούν τα στρατεύματα του κατακτητή στον πολύπαθο λαό του Αφγανιστάν. Που τα τελευταία τριάντα χρόνια εκτός από τον συνεχή εμφύλιο πόλεμο έχει γνωρίσει και δύο ξένους κατακτητές.
Καθώς ετοιμάζεται νέα πολεμική επιχείρηση εναντίον ενός ακόμα ταλαιπωρημένου από τους πολέμους κράτους, του Ιράκ ας μη ξεχνάμε τι περνάει ο ταλαιπωρημένος λαός του Αφγανιστάν από τους νέους απελευθερωτές του.
Θεωρώ υποχρέωσή μου να παρουσιάσω καθώς πλησιάζει η πρώτη επέτειος της θεμελειακής για τον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας» του προέδρου Μπους του νεότερου, 11η Σεπτεμβρίου, να παρουσιάσω πως περιγράφει στο άρθρο του ο σπουδαιότερος δημοσιoράφος της εποχής μας, o Robert Fisk στην βρετανική INDEPENDENT.
Ένας χρόνος ακόμα στο Αφγανιστάν
του
ROBERT FISK
Ο «πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας» του προέδρου Μπους έφτασε στο ερημικό χωριό Χατζιμπριγκίτ, τα μεσάνυχτα της 22 Μαϊου.
Ο Φακίρ Μοχάμεντ κοιμόταν ανάμεσα στα πρόβατά του όταν ξύπνησε απότομα, όπως και οι 105 οικογένειες που βρίσκονταν στο Χατζιμπριγκίτ από τον θόρυβο που κάνουν οι λεπίδες και οι κινητήρες των ελικοπτέρων μαζί με τις έντονες φωνές των Αμερικανών αξιωματικών.
Ο Χατζι Μπιργκίτ Χαν, ο γενειοφόρος 85χρονος ηγέτης των Παστούν χωρικών που ζουν στην περιοχή, προσπάθησε να τρέξει από την καλύβα του στο μικρό τζαμί του χωριού με το μεγάφωνο για να ειδοποιήσει τους συγχωριανούς του. Μερικοί οπλισμένοι στρατιώτες τον πήραν στο κατόπι, και ακούστηκαν ριπές αυτομάτων μέσα στο τζαμί. Οταν οι συγχωριανοί του τον βρήκαν ήταν νεκρός από μια σφαίρα στο κεφάλι.
Η πληροφορία που είχε φτάσεις την αμερικανική στρατιωτικήδ ιοίκηση ήταν πως στο χωριό κρύβονταν μέλη της Αλ-Κάιντα.
Ολο το χωριό αναστατώθηκε από τις εκρήξεις, μερικές από τις οποίες ανατίναξαν μερικές πλίνθινες καλύβες. «Οι Αμερικανοί πετούσαν μέσα στις καλύβες χειροβομβίδες και εναντίον μας καπνογόνα» περιγράφει ο Μοχαμεντίν.
Ακούγαμε τις κραυγές και τις διαταγές τους, χωρίς να καταλαβαίνουμε τη γλώσσα. Ηταν και Αφγανοί ανάμεσά τους με κρυμμένα πρόσωπα. Οι Αμερικανοί σήκωναν τα μπούρκας, να δουν τα πρόσωπα των γυαναικών μας.
Ενα κοριτσάκι τριών χρόνων, η Ζαργκούνα, βρέθηκε με σπασμένο τον αυχένα, αλλά οι Αμερικανοί δεν έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον.
Ενα πρώην μέλος των ειδικών δυνάμεων από την ετερόκλητη συμμαχία που έχουν σχηματίσει οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, μου εξήσε αργότερα, όταν ερευνούσα το περιστατικό για τη συμπεριφορά των Αμερικανών: «Οταν μπαίνουν σε ένα χωριό και βλέπουν έναν Αφγανό με γένεια, νομίζουν πως βλέπουν τον Οσάμα μπιν Λάντεν».
Η αμερικανική στρρατιωτική διοίκηση ανακοίνωσε μετά από δύο μέρες, πως οι Αμερικανοί στρατιώτες «δέχτηκαν πυρά» καθώς πλησίαζαν στο χωριό και σκότωσαν έναν άνδρα και τραυμάτισαν άλλους δύο σε ανταλλαγή πυρών. «ύποπτους ότι ήταν Ταλιμπάν ή μέλη της Αλ Κάιντα».
Ο Φακίρ Μοχάμεντ, θυμάται: «Ξεχώρισαν τους άνδρες, μας υποχρέωσαν να ξαπλώσουμε μπρούμυτα, μας έδεσαν τα μάτια και μας πέρασαν χειροπέδες».
Ολοι μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο στη στρατιωτική βάση του Κανταχάρ, έδρα της 101ης Αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας.
Ο Μοχαμεντίν οδηγήθηκε γυμνός, ξυρισμένος κι από τη γενειάδα του, σε μια τέντα για ανάκριση, που έκαναν αξιωματικοί με μπερέδες που είχαν κίτρινα και καφέ σήματα.
«Ηταν κι ένας Αφγανός μεταφραστής με προφορά του Κανταχάρ.
«Τι έκανες; Με ρώτησαν. Γιατί δεν ρωτάτε τους στρατιώτες σας να σας πουν- απάντησα. Τι όπλα έχεις, μου είπαν, δεν είχα ποτέ μου όπλα, απάντησα. Τί όπλα είχες στην περίοδο της ρωσικής κατοχής; Τους απάντησα ότι τον περισσότερο καιρό τότε, γυρνούσα πρόσφυγας από δω κι από ‘κεί. Με ρώτησαν αν έχω δορυφορικό τηλέφωνο, κι απάντησα πως δεν έχω τηλέφωνο δεν έχω ούτε ηλεκτρικό. Με ρώτησαν αν υπάρχουν Αραβες, η Ιρανοί στο χωριό τους είπα όχι. Ενας με ρώτησε αν οι Ταλιμπάν είναι καλοί ή κακοί. Του απάντησα πως οι Ταλιμπά;ν δεν ήρθαν ποτέ στο χωριό και δεν είχα καμμία πληροφορία γιαυτούς. Και οι Αμερικανοί, τι γνώμη έχεις γιαυτούς; Με ρώτησαν. Ακούσαμε ότι μας απελευθέρωσαν, αλλά δεν κατάλαβα ποτέ τι είδους εγκλημα έχω κάνει για να με μεταχειρίζονται έτσι.»
ΟΙ αμερικανοί που δεν πίστευαν ότι είχαν σκοτώσει έναν σημαντικό γηραιό ηγέτη πείστηκαν όταν ο Ερυθρός Σταυρός τους είπε πως ο Χατζι Μπιργκίτ Χαν ήταν ο σημαντικότερος πνευματικός ηγέτης δυτικά του Κανταχάρ...
«Κάποιοι από τους Αμερικανούς είπαν τότε πως ζητούν συγγνώμη για την μεταχείρηση που τύχαμε. Και ότι είχαν λάθος πληροφόρηση....Εμείς τι να πούμε, φυλακισμένοι τους είμασταν»...
Το τραγικότερο ήταν όταν επιστρέψαμε στο χωριο, που ανυπεράσπιστο από τους άνδρες του, είχε δεχτεί την επίθεση ληστών, με επικεφαλής τον Αμντούλ Ραχμάν Χαν, που κάποτε ήταν μαχητής Μουτζαχεντίν εναντίον των Ρώσων και τώρα αστυνομικός της κυβέρνησης Καζάι.
Και το ενοχλητικό ερώτημα που απασχολεί όλους τώρα, είναι ποιός ειδοποίησε τους Αμερικανούς να εισβάλουν στο χωριό Χατζιμπιργκίτ;Ποιος τους είπε πως εκεί κρυβόταν η ηγεσία των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα;Μήπως ίσως, ο ίδιος ο Ραχμάν Χαν, που έσπευσε με τη συμμορία του κατόπιν να λεηλατήσει το απροστάτευτο χωριό;
«Είμαστε φτωχοί χωρικοί,τι μπορούμε να κάνουμε;», με ρώτησε ο Μοχαμεντίν. Δεν είχα απάντηση. Ισως μπορεί να του απαντήσει ο πρόεδρος Μπους με «τον πόλεμο εναντίον της τρομορκατίας, με τον αγώνα του «καλου εναντίον του κακού», που ερήμωσε το χωριό Χατζιμπιργκίτ.