Η ώρα των πετρελαιάδων

του Κώστα Μπετινάκη

  Είναι κοινό μυστικό πως την εποχή που ο Σαντάμ Χουσεϊν ήταν φίλος του μπαμπά Μπους και τον ενθάρρυνε να συνεχίσει να σκοτώνει Ιρανούς – στον πόλεμο εναντίον της Τεχεράνης (1980-88), δεν ήταν δα κανένας δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης. (Ούτε καν με τις προϋποθέσεις του Χόσνι Μουμπάρακ που εκλέγεται στην Αίγυπτο με ποσοστά πάνω από 99%).

  Όχι πως αυτό παίζει κάποιο ρόλο για την επιλογή των φίλων του αμερικανικού κατεστημένου. Που δήθεν είχε αντιταχθεί στο πραξικόπημα Μουσάραφ στο Πακιστάν, για να τον αγκαλιάσει κατόπιν, και να τον βλέπουμε ως «πρόεδρο» πλέον κι όχι σαν πραξικοπηματία, να κάνει εμφανίσεις σχεδόν κάθε βδομάδα από το «ανεξάρτητο» δίκτυο CNN.

  Την εποχή εκείνη ο πατήρ Μπους έστελνε την αμερικανική βοήθεια στον Σαντάμ με τη μορφή  «αγροτικής ενίσχυσης», όπως θυμίζει ο Ρόμπερτ Φισκ στην Ιντιπέντεντ.

  Την εποχή εκείνη – για θυμηθείτε και για φανταστείτε!- Ιρακινοί πιλότοι είχαν πλήξει με πύραυλο αμερικανικό σκάφος  -το Σταρκ- και το είχαν μισοβυθίσει. «Μας συγχωρείτε λάθος», είxε πεί τότε ο Σαντάμ, κι η αμερικανική κυβέρνηση τον είχε συγχωρήσει χωρίς περιττά σχόλια.

  Στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, όμως, την περασμένη βδομάδα, ο υιός πρόεδρος με το περισσό τεξάνικο πάθος του, μας θύμισε για τις βιαιοπραγίες του τυραννικού καθεστώτος του Σαντάμ, ξεχνώντας να αναφερθεί στα καταστροφικά αποτελέσματα του φονικού εμπάργκο, για το λαό του Ιράκ.

  Αλλά ποιος να αναφερθεί σ’ αυτά; Ο «ανεξάρτητος  αμερικανικός Τύπος;

  Μόνο περιθωριακά έντυπα, που δεν διαβάζονται από την τεράστια σιωπηλή πλειοψηφία.

Πάντως, ο πρόεδρος Μπους, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο όραμά του για παλαιστινιακό κράτος. Ποιος κοροϊδεύει ποιον και γιατί;

  Όπως γράφει η Κάθλην Κρίστινσον, πρώην πολιτική αναλύτρια της CIA στο διαδικτυακό περιοδικό Counter-punch, «μια φίλη –μη Εβραία- της είπε πως βλέπει με  συμπάθεια, σε γενικές γραμμές, την ισραηλινή πολιτική εναντίον των Παλαιστίνιων,  επειδή τόσοι πολλοί φίλοι της είναι Εβραίοι».

  Και το σύνολο των Αμερικανοεβραίων σήμερα, αγνοεί με στρουθοκαμηλισμό το γεγονός της ισραηλινής κατοχής στην Παλαιστίνη θεωρώντας συνολικά τους Παλαιστίνιους τρομοκράτες και τους Ισραηλινούς θύματά τους.

  Η Τάνια Ράινχαρτ, πανεπιστημιακός διδάσκαλος, σε διάλεξή της τόνισε πως 54 χρόνια μετά την δημιουργία του ισραηλινού κράτους και 35 χρόνια μετά την κατάληψη ολόκληρης της Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας, τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αλλάξει στην ισραηλινή πολιτική. Η αριστερά των συμφωνιών του Οσλο, εξακολουθεί να έχει την άποψη για ένα ισραηλινού τύπου «απαρτχάιντ» και η δεξιά με επικεφαλής τον Αριέλ Σαρόν θέλουν να δούν τους Παλαιστίνιους να εκδιώκονται από τα εδάφη που -ελέω Θεού- έχουν δωρηθεί στο Ισραήλ.

  Καθώς λοιπόν τα σύννεφα του πολέμου συγκεντρώνονται στη Μέση Ανατολή, για έναν ακόμα «δίκαιο πόλεμο» η Ουάσιγκτον έβαλε και πάλι τα μεγάλα μέσα στην πολυσχιδή εκστρατεία της για την προσέλκυση συμμάχων άλλοτε απειλώντας, κι άλλοτε δωροδοκώντας κυβερνήσεις.   Ξεχνώντας το άδικο προς τον παλαιστινιακό λαό με την αμέριστη υποστήριξη στις πράξεις των πραιτωριανών του Σαρόν.

«Κουζίνα των Κλεπτών», αποκαλούσε ο Λένιν, την Κοινωνία των Εθνών, προκάτοχο του ΟΗΕ.

  Ετσι για να είναι νομότυπος ο πόλεμος του προέδρου Μπους του νεότερου, χρειάζεται να συμμορφωθούν με τις αμερικανικές προδιαγραφές εννιά από τα 15 μέλη του συμβουλίου Ασφαλείας, και με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι κανένα από τα πέντε μόνιμα μέλη –ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία και Κίνα- να μην θέσει βέτο.

  Το μεγάλο βραβείο βέβαια, θα είναι το ιρακινό πετρέλαιο. Παρά τις κραυγές για τον κίνδυνο από «τα ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής», ούτε ένας Αμερικανός αξιωματούχος δεν έχει διαψεύσει πως κύριος στόχος του  αμερικανικού ενδιαφέροντος είναι τα πολύτιμα πετρελαϊκά κοιτάσματα του Ιράκ – αποδεδειγμένα τα δεύτερα σε μέγεθος στον Κόσμο.

  Με την χρηματοδοτούμενη από το Στέητ Ντηπάρτμεντ ιρακινή αντιπολίτευση, να υπόσχεται πως θα ακυρώσει όλα τα ιρακινά συμβόλαια πετρελαίου –είναι απορίας άξιον πως θα αντέξουν τρεις χώρες του συμβουλίου Ασφαλείας να μην θέσουν βέτο στον πόλεμο αυτό.

  Η Γαλλία η Ρωσία και η Κίνα –μαζί με 5-6 άλλες χώρες έχουν στα χέρια τους την υπογραφή ιρακινών αξιωματούχων για την ομαλή επαναλειτουργία της πετρελαϊκής βιομηχανίας του Ιράκ, στα επίπεδα πριν του πολέμου του 1991.  Τα συμβόλαια αυτά θα ενεργοποιηθούν αμέσως μετά την άρση του φονικού εμπάργκο από τον ΟΗΕ.

  Ο Τζέημς Γούλσυ, πρώην διευθυντής της CIA και από τους πλέον ένθερμους υπέρμαχους  ενός πολέμου εναντίον του Ιράκ, δήλωσε στην Washington Post: «Η Γαλλία και η Ρωσία έχουν πετρελαϊκές εταιρίες με συμφέροντα στο Ιράκ. Θα πρέπει να τις διαβεβαιώσουμε πως αν βοηθήσουν να εγκαταστήσουμε στη χώρα αυτή αξιπρεπή (υπάκουη δηλαδή) κυβέρνηση τότε θα κάνουμε το παν ώστε η νέα αυτή κυβέρνηση και οι αμερικανικές πετρελαΪκές εταιρίες (που τώρα είναι έξω από το παιχνίδι) να συνεργαστούν μαζί τους».

  Με άλλα λόγια: Συνεργαστείτε, για να συμμετάσχετε στο πλιάτσικο. Αλλιώς  θα τα φάμε όλα μόνοι μας.