Η 7^η καλλιτεχνική περίοδος

της Καίτης Σταυρούδη

    Βγήκε από το εργαστήρι της και μου έδειξε ένα μικρό παραλληλόγραμμο καμβά, 20Χ10.

«Αυτό είναι το πορτρέτο μου», μου είπε. Ήταν μία ανεικονική παράσταση με μουντά χρώματα.

  Είχε αποχρώσεις του γκρίζου και του μαύρου, μόνο  μ’ ‘ένα κιτρινάκι ζωηρό προς τα πάνω.

  «Αποτυπώνει τις σκέψεις μου τη μοναξιά μου».

  Αποτυπώνεις τη διάθεση εκείνης της στιγμής της απάντησα. Μια και γνωρίζω πάρα πολύ καλά πόσο κεφάτος τύπος είναι, με πόσο κουράγιο και  πολυσχιδή δραστηριότητα.

  Γνωρίζω τη ζωγράφο πάρα πολλά χρόνια. Μας συνδέει μια πάρα πολύ ζεστή φιλία.  Παλιότερα έργα της κοσμούν τοίχους του σπιτιού μου, αλλά η τελευταία της δουλειά είναι το κάτι άλλο.

  Η Καίτη Σταυρούδη περνά μια νέα περίοδο καλλιτεχνικής εφηβείας.

  Έχοντας ζήσει τα περισσότερα χρόνια της στην Θεσσαλονίκη, αν και περηφανεύεται για την κρητική της καταγωγή, σου μιλάει με θέρμη για την πόλη που όλοι έχουμε για διαφορετικούς λόγους αγαπήσει. Η Καίτη, είναι ένας ανήσυχος κοσμογυρισμένος τύπος. Στην τελευταία της δουλειά της, φαίνονται έντονα και κάποιες επιρροές από τους παγωμένους νορβηγικούς όγκους, μια και τη  Νορβηγία,  επισκέπτεται συχνά, αφού εκεί ζουν η κόρη της, που της έχει χαρίσει δύο εγγόνια.

  Έτσι τώρα, δημιουργεί μια νέα εποχή με κρυστάλλους να  θυμίζουν παγόβουνα, χωρίς όμως να λείπει από το έργο της το φως του Αιγαίου, η γαλάζια θάλασσα, τα καραβάκια με πανιά… ολοζώντανα λες και τα παρακολουθείς από ένα νησιώτικο παραθύρι.

  Καθισμένοι στο καθιστικό της, που έχει με περίσσιο γούστο στολίσει Χριστουγεννιάτικα, βλέποντας από το μπαλκόνι τη Ροτόντα, μου μιλάει για την καλλιτεχνική της πορεία:

# 1η περίοδος, της ακουαρέλας σε χαρτί

# 2^η των κατασκευών όπου κολλούσε στον καμβά φύλλα, κλωνάρια δικες της κατασκευές ξύλα…

# 3^ο πακέτο, ήταν οι παραδοσιακές ενδυμασίες από σχέδια που είχε πάρει άδεια να επισκέφτεται ακόμα και αποθήκες.

# Ύστερα ήταν τα υφαντά.

#  5^η περίοδο οι ταπισερί. Τότε είχε παραγγείλει στα Σφακιά και την είχαν φέρει έναν παραδοσιακό αργαλειό. Αυτό της δημιουργούσε ένα περιορισμό στο φάρδος. Τον αργαλειό εκείνο έχει  χαρίσει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αγόρασε έναν αργαλειό που είχε απεριόριστο φάρδος.

# «Διαβάζοντας κάποια γαλλικά βιβλία –λέει- διαπίστωσα ότι κάποια σχέδια τα ύφαιναν – κατόπιν – εργοστασιακά, σε μεγάλα μεγέθη ακόμα και είκοσι μέτρων».

 Ήρθε κατόπιν, η καθαρά ζωγραφική περίοδος πάντα σε μουσαμά και πάντα με ακρυλικά χρώματα. Θυμάμαι πως εκείνη ήταν η γαλάζια περίοδος. Επικρατούσαν οι αποχρώσεις του γαλάζιου. Όπως και στις περισσότερες ταπισερί.

# Τώρα βρίσκεται στην 7^η καλλιτεχνική περίοδο. Της απόλυτης ωριμότητας.

 Μπορούμε να την πούμε, ζωγραφική με ανάγλυφα στοιχεία.

 Χρησιμοποιεί ακρυλικά χρώματα, ξύλα, κρυστάλλους, σύρμα, πέτρες, και χαρτοπολτό με κόλλα με λίγο γύψο.

  Η νέα της δουλειά, χωρίζεται σε δύο κυρίως μεγέθη. Στ70Χ50 και 40Χ60.

Έχει δημιουργήσει άλλη μία θεματική από μικρούς πίνακες 25Χ25, όπου επικρατεί μια μορφή αφαιρετικής τοπιογραφίας. Όπου το βλέμμα όμως βουλιάζει και ταξιδεύει.

  Είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις με κριτικό μάτι μια τέχνη που δεν γνωρίζεις. Προσπαθώ να μεταφέρω τι αισθήσεις διεγείρει. Είτε όμως η συναισθηματική φόρτιση που πηγάζει από τόσα χρόνια φιλίας, είτε ο ζεστός χαρακτήρας της ζωγράφου που αποτυπώνεται στο έργο της, μου προκάλεσαν ιδιαίτερη συγκίνηση. Όταν μάλιστα μου είπε πως είμαι ο πρώτος στον οποίο παρουσίασε τη νέα εργασία της, εκτός από τον σύντροφό της φυσικά.

  Η δουλειά δεν έχει ολοκληρωθεί μια και απομένουν αρκετά έργα να ολοκληρωθούν ώστε να κλείσει αυτή η σειρά. Όταν όμως εκτεθεί η σειρά αυτή, αξίζει τον κόπο να τη δείτε…