Για να επιβάλλει ρατσιστικούς νόμους το ισραηλινό κράτος εφαρμόζει σιδερένια πυγμή.

Του Κώστα Μπετινάκη

  Σκηνή 1            Εννιά  Παλαιστίνιοι αγρότες συνελήφθησαν από Ισραηλινούς στρατιώτες και οδηγήθηκαν σε κοντινή στρατιωτική βάση. Μόλις έφτασαν εκεί περικυκλώθηκαν από ομάδα στρατιωτών που έδεσαν τα χέρια τους πίσω από τις πλάτες και τους έκλεισαν τα μάτια με κομμάτι υφάσματος. Κατόπιν οδηγήθηκαν σε απομονωμένη περιοχή του στρατοπέδου όπου τους διέταξαν να καθίσουν στο χώμα. Γύρω τους οι στρατιώτες τους κορόιδευαν, τους έβριζαν επί ώρες. Όποιος από τους Παλαιστίνιους τολμούσε να ρωτήσει τι κακό έκαναν για να υποστούν αυτή την κακομεταχείρηση, ή αν ζητούσε να πάει στην τουαλέτα, δεχόταν χτυπήματα, κλωτσιές και του κρατούσαν το κεφάλι κοντά στο χώμα.

Ποιο ήταν το έγκλημά τους; Είχαν θελήσει να οργώσουν τα χωράφια τους, κάτι που απαγορεύτηκε από τις ισραηλινές αρχές, εφ’ όσον γειτόνευαν με παράνομους ισραηλινούς οικισμούς εποίκων.

Η ισχύς του κατέχοντος υπερισχύει του δίκιου του κατεχομένου, βλέπετε….

Σκηνή 2 Οι μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού έφτασαν πρωί-πρωί στο χωριό Ναζκτ Ίσα, βόρεια της Τουλκαρέμ, δίπλα στην γραμμή ανάμεσα στη Δυτική Οχθη και το Ισραήλ, και άρχισαν να κατεδαφίζουν 62 «παράνομα καταστήματα». Σε ένα δημοκρατικό ή ευνομούμενο τέλος πάντων κράτος, οποιαδήποτε παρανομία κρίνεται από τα δικαστήρια και όχι από τον τοπικό στρατιωτικό διοικητή. Στη δικαιοδοσία του στρατιωτικού διοικητή όμως, είναι να αποφασίσει την κατεδάφιση οποιασδήποτε κατοικίας θεωρήσει ότι έγινε καταφύγιο για «τρομοκράτες». (Όπου τρομοκράτης για τους Ισραηλινούς ο κάθε Παλαιστίνιος που δεν δέχεται υπάκουα την ισραηλινή κατοχή). Όπως είναι φυσικό, οι κάτοικοι υποδέχονται τις μπουλντόζες  με το μοναδικό όπλο άμυνας που έχουν, τις πέτρες, με αποτέλεσμα να δεχτούν τα πυρά των ισραηλινών στρατιωτών με τα γνωστά αιματηρά επακόλουθα…

Ο Μύθος ότι το Ισραήλ είναι δημοκρατικό κράτος

Το πανίσχυρο ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν αφήνει να μεταδοθούν παρόμοιες ειδήσεις ή τις προλαβαίνει ώστε η επίσημη ισραηλινή προπαγανδιστική άποψη να εκμηδενίσει το δίκιο του Παλαιστίνιου. Είναι γνωστό, και από το «όνειρο» του προέδρου Μπους, ότι  για Παλαιστινιακό κράτος, ότι η αμερικανική κυβέρνηση αποδέχεται πλήρως τον «χασάπη» Σαρόν, ως δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό,  του «μόνου δημοκρατικού κράτους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής».

Είναι μια φράση που έχει περάσει στη συνείδηση κάθε μέσου πολίτη, που δεν έχει επισκεφτεί το Ισραήλ και τα κατεχόμενα, και ενημερώνεται μόνο από ειδήσεις τύπου CNN.

      Κατ’ αρχήν το Ισραήλ για να θεωρηθεί ότι έχει δημοκρατική κυβέρνηση, θα πρέπει αυτή να λειτουργεί στο πλαίσιο ενός  κράτους που θα ελέγχει   γεωγραφική περιοχή  αποδεκτή βάσει του Διεθνούς Δικαίου από τα γειτονικά και άλλα κράτη  . Χωρίς αποδεκτά και ξεκάθαρα σύνορα, δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί επακριβώς η υπηκοότητα. Το Ισραήλ δεν έχει νόμιμα σύνορα, αλλά εκείνα που προσδιορίζονται από την Απόφαση 181/1948 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Σύμφωνα με τον καθηγητή της Νομικής του Λέιτον, Άντονι Ντ΄Αμάτο στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν τα μετά τον πόλεμο του 1967 σύνορα, ξεπερνούν εκείνα που καθορίζει ο ΟΗΕ.

    Παρά τις τόσες αποφάσεις του ΟΗΕ, για την επιστροφή του Ισραήλ στα νόμιμα σύνορά του, ιδιαίτερα την απόφαση 242, το Ισραήλ αψηφώντας τη Διεθνή Κοινότητα εξακολουθεί να κατέχει παράνομα ξένα εδάφη. Για να καταστήσει την κατοχή των εδαφών αυτών «νόμιμη», έχει δημιουργήσει τους παράνομους οικισμούς των Ισραηλινών εποίκων, οι οποίοι φυσικά δεν δέχονται να εγκαταλείψουν τώρα πια τα σπίτια τους, καθιστώντας προβληματική οποιαδήποτε προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης του προβλήματος.

    Είναι ξεκάθαρο, πως όσοι ζουν στιες περιοχές που ελέγχει το κράτος του Ισραήλ ( και ένας χάρτης για να απεικονίσει αυτές τις περιοχές θα έπρεπε να σχηματιστεί πάνω στο δέρμα σκύλου Δαλματίας) δεν είναι φυσικά Ισραηλινοί υπήκοοι. Και αφού δεν υπάρχει Παλαιστινιακό κράτος, αυτοί οι άνθρωποι είναι απάτριδες. Ανθρωπος χωρίς πατρίδα δεν έχει δικαιώματα.

Οι Αραβες έχουν εγκλωβιστεί σε τομείς τύπου Μπαντουστάν, που είναι αποκομμένοι ο ένασς από τον άλλο.

    Ένα από τα κόλπα που χρησιμοποιούν οι ισραηλινές κυβερνήσεις για να διατηρείται η εκκρεμότητα είναι ότι παρόλο που εδώ και πλέον των 50 χρόνων από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ έχει γίνει έκκληση για τη σύνταξη Συντάγματος, το Ισραήλ, δεν έχει αποκτήσει ακόμα καταστατικό χάρτη.

        Αλλά ένας από τους λόγους που το Ισραήλ δεν συντάσσει Σύνταγμα, είναι οι αντιδράσεις των ίδιων των πολιτών του, των «υπερορθόδοξων Εβραίων» που πιστεύουν ότι το μόνο σύνταγμα του κράτους είναι οι Γραφές (Τόρα) και ο Μωσαϊκός Νόμος που προκύπτει από αυτές. Πιστεύουν μάλιστα, ότι οποιοδήποτε Σύνταγμα θα αποτελέσει απειλή στην πρωτοκαθεδρία του Μωσαϊκού Νόμου.

       Μία δημοκρατική κυβέρνηση πρέπει να δέχεται ως ισότιμους πολίτες όσους ζουν στην κυριαρχία της. Ασχέτως φύλου, φυλής, θρησκεύματος, πολιτικών φρονημάτων. Είναι οξύμωρο σχήμα να αποκαλείσαι δημοκρατικό καθεστώς και να εφαρμόζεις τους νόμους μόνο στους πολίτες εβραϊκού θρησκεύματος.

       Πως ο ισραηλινός νόμος εφαρμόζει την δημοκρατία; Θεωρεί ότι  οποιοσδήποτε Εβραίος, οπουδήποτε στον κόσμο, μπορεί να εγκατασταθεί στο Ισραήλ, αποκτώντας την ισραηλινή υπηκοότητα με απόδειξη μόνο την θρησκευτική του πεποίθηση. Αντίθετα, ένας Μουσουλμάνος, ή Χριστιανός Παλαιστίνιος που ζει στην εξορία λόγω του πολέμου του 1948 δεν μπορεί να διεκδικήσει υπηκοότητα, ούτε οι απόγονοί του. Κατόπιν προβλέπεται πως το 90% της γης στο Ισραήλ, ακόμα και αν κάποτε ανήκε σε Παλαιστίνιους απαγορεύεται να περιέλθει σε ιδιοκτησία μη Εβραίου. Ούτε καν στους Παλαιστίνιους εκείνους που έχουν  μιας περιορισμένης μορφής  ισραηλινή υπηκοότητα. Αλλά και οι Ισραηλινοί πολίτες που ωστόσο είναι Μουσουλμάνοι ή Χριστιανοί δεν μοιράζονται τα ίδια δικαιώματα με τους Εβραίους πολίτες του Ισραήλ ή τα  προνόμια που αποκτούν όσοι υπηρετούν στο στράτευμα. Υπάρχει ακόμα χωριστός τρόπος φορολογίας για τους Εβραίους και τους άλλους. Χώρια ότι οι γειτονιές όπου ζουν μη Εβραίοι δεν έχουν την ίδια κρατική μέριμνα, με τις αμιγώς εβραϊκές συνοικίες.

Παρόλο που οι Αραβες που ζουν στο Ισραήλ, αποτελούν το 20% του πληθυσμού, η εκπροσώπησή τους στην κυβέρνηση είναι περιορισμένη. Στις πρόσφατες εκλογές ο Σαρόν προσπάθησε –ανεπιτυχώς- μέσω της εκλογικής επιτροπής να εμποδίσει και την εκπροσώπηση των Αράβων στο Κοινοβούλιο (Κνέσετ). Τα ισραηλινά δικαστήρια πάντως, έκριναν την ανέτρεψαν την απόφαση της εκλογικής επιτροπής.

Η πραγματικότητα όμως είναι πως τα ισραηλινά κόμματα διασφαλίζουν την ελάχιστη αντιπροσώπευση των Αράβων στο Κνέσετ.

Όπως έχει επισημάνει και ο Ισραηλινός συγγραφέας Ούρι Αβνέρι, «μια ματιά στον πολιτικό χάρτη του Ισραήλ δείχνει πως χωρίς τις ψήφους των Αράβων, κανένα από τα κόμματα του συνασπισμού της Αριστεράς δεν θα είχε την ευκαιρία να σχηματίσει κυβέρνηση ως τα σήμερα ή στο ορατό μέλλον. Πράγμα που σημαίνει πως χωρίς του Αραβες, η Αριστερά δεν θα μπορούσε  ούτε να υπαγορεύσει όρους για τη συμμετοχή της ακόμα και σε κυβέρνηση που θα κυριαρχούσε η Δεξιά.

Η οργάνωση Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει να παρουσιάσει μια λιτανεία από παραβιάσεις βασικών αρχών σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αλλά και οι εκθέσεις του Στέητ Ντηπάρτμεντ τα τελευταία χρόνια αναφέρουν πως «το Ισραήλ ακολουθεί μια εξολοθρευτική πολιτική με στόχο άτομα τα οποία φυλακίζονται χωρίς να παραπέμπονται σε δίκη, δεν γίνεται δικαστική ανάκριση για να διακριβωθούν εγκληματικές πράξεις, και να προσδιοριστούν ευθύνες για φόνους. Καταγγέλλεται ακόμα η   υπερβολική  βία  από τη χρήση βαρέων όπλων –μέχρι και μαχητικών F-16».

Ο αμερικανικός λαός, όμως, που τόση ευαισθησία δείχνει για τα δημοκρατικά ιδεώδη, ακούει μόνο ότι θέλει να του σερβίρει ο Σαρόν, προκειμένου να εισπράξει τα τρία δισεκατομμύρια $,  την μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια που δίνεται σε οποιοδήποτε κράτος στον κόσμο.