Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ

Του  Κώστα Μπετινάκη

Η πρώτη πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας που θυμάμαι ήταν όταν υπέγραφα στο βιβλίο που είχαν μπροστά τους ανοιγμένο πρόσκοποι, όπως και σε πολλές στις γωνιές των δρόμων, εκείνη την θλιβερή χρονιά του1955, για να συγκεντρώσουν υπογραφές προς την βασίλισσα Ελισάβετ.
Υπέγραψα κι εγώ κάνοντας έκκληση στην Αυτής Μεγαλειότητα να μην εκτελεστούν οι Καραολής και Δημητρίου.
Το περιστατικό, των άγουρων χρόνων μου  θυμήθηκα, όταν πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα τα Φυλακισμένα Μνήματα στην Λευκωσία.
Καθώς στάθηκα ευλαβικά μπροστά στην βρετανική αγχόνη που πήρε τις ζωές τόσων νεαρών αγωνιστών της ελευθερίας αναλογίστηκα τα εγκλήματα της βρετανικής πολιτικής εναντίον του Ελληνισμού, τον περασμένο αιώνα, που ο αντίχτυπός τους φτάνει στις μέρες μας.
Η εξωτερική πολιτική της εκπεσούσης αυτοκρατορίας, που έχει καταντήσει ο κολαούζος της υπερδύναμης δεν έχει αλλάξει. Στις αποικίες της που υποχρεωνόταν να εγκαταλείπει προκαλούσε αναταραχή, προκειμένου να παραμένει επιδιαιτητής στο πλαίσιο μιας φαιδρής Κοινοπολιτείας που προσπάθησε να δημιουργήσει.
Η αγχόνη στα Φυλακισμένα Μνήματα εξακολουθεί να είναι τυλιγμένη σ’ ολόκληρο τον Κυπριακό λαό, καθώς οδηγείται σιδηροδέσμιος σε μια νέα συμφωνία τύπου Ζυρίχης.
Το σχέδιο Ανάν, δεν αποτελεί παρά την συνέχεια της πολιτικής Μακμίλαν που δεν αφήνει περιθώρια ανεξαρτησίας στην Κύπρο.
Παρακολουθώ τους «νουνεχείς» στην τηλεόραση που προειδοποιούν για την επόμενη μέρα αν δεν υπογράψει η Κύπρος της συμφωνία της Λουκέρνης.
Εξακολουθεί να είναι η Κύπρος ένα τρόπαιο που προσφέρουν οι ελέω ισχύος κυρίαρχοι του παχνιδιού στην Τουρκία. Είναι οι ίδιοι υποκριτές που μιλούσαν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 για ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.
Σ’ αυτό το κράτος δεν πίστεψε όμως κανείς. Ούτε οι Ελληνες ούτε οι Τούρκοι κάτοικοί του. Δεν αποδέχτηκαν την προσωνυμία τους. Δεν χρησιμοποίησαν ποτέ το Κύπριος πολίτης. Ήθελαν πάντοτε να προβάλλεται ο χαρακτηρισμός Ελληνοκύπριος, ή Τουρκοκύπριος. Και στους περισσότερους πολιτικούς συνέφερε αυτό. Η τραγωδία της Κύπρου, συνυφασμένη με την τραγωδία των Βαλκανίων είχε απλώς σημειωθεί δύο δεκαετίες νωρίτερα.
Δεν τόλμησε ο Γέρος της Δημοκρατίας να αποδεχτεί το σχέδιο Άτσεσον. Ήταν σκληρό για την εποχή του. Τώρα μπορεί να ειπωθεί όμως, πως «κάθε πέρυσι και καλύτερα».
Λέγονται πολλά αυτές τις μέρες, και το χειρότερο από ανθρώπους που έχουν συμβάλει –άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο- στη διαμόρφωση του σημερινού αδιεξόδου:
Αποδέχεσαι το σχέδιο Ανάν, που καθημερινά γίνεται και πιο φιλοτουρκικό, ή χάνεις για πάντα το μισό νησί. Υπήρχαν άραγε ελπίδες ανάκτησης των περιουσιών. Ποιος μίλησε για Κοινοτικό Κεκτημένο; Ρωτήστε την Τιτίνα Λουιζίδου που χρόνια πάλευε να της αποδοθεί η αποζημίωση που της είχε επιδικάσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Η Ενωμένη Κύπρος είναι μια ιδέα που χάθηκε τριάντα χρόνια πριν. Από τους εθνικιστάρες πράκτορες των υπάκουων συνταγματαρχών –πιόνια αυτών που υπενθύμισαν στην Ελλάδα πως δεν είναι ανεξάρτητο κράτος, αλλά υπήκοον μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Βγάζει τα μάτια της και η Ευρωπαϊκή Ένωση υπακούοντας στην εντολή της υπερδύναμης για την εισδοχή της Τουρκίας στους κόλπους της.
Κι ύστερα θα έρθει η σειρά του Ισραήλ.
 Για να γίνει και το Παλαιστινιακό μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος.