Ποιος θα σε υπερασπιστεί καλύτερα από τον εργοδότη σου;

του Σπύρου Κομίνη

     Την περασμένη Κυριακή δημοσιεύθηκε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες ολοσέλιδη διαφήμιση της Μαρφίν, με την οποία η εταιρία – κομήτης, μοίραζε μηνύσεις και αγωγές σε ένα πολιτικό κόμμα και ένα τηλεοπτικό κανάλι. Δεν είδα καμμία εφημερίδα να αρνηθεί τη δημοσίευση και να διαφημίσει αυτήν την άρνηση, πράγμα που θα της απέφερε κυκλοφοριακά κέρδη. Στην χώρα που κατοικεί ο Νεοελληνομαερικανοευρωπαίος του 2008, θα έκανε μπαμ μια ολοσέλιδη αυτοδιαφήμιση με τίτλο: "Εμείς δεν δημοσιεύουμε τη διαφήμιση της Μαρφίν".

  Αυτή η αυτοδιαφήμιση της υποτιθέμενης εφημερίδας που θα ήθελε να επιβιώσει ως εφημερίδα και όχι ως παράρτημα διαφημιστικών και άλλων εταιριών, θα μπορούσε να λέει τα εξής:

  "Επειδή ακριβώς είμαστε εφημερίδα και όχι ...free press, είμαστε εναντίον της ποινικοποίησης της άποψης. Αν δεχόμαστε να δημοσιεύσουμε το εκπληκτικό κείμενο της εταιρίας με το οποίο θεωρεί η ίδια ότι "υπερασπίζεται την τιμή και την αξιοπρέπειά της" και "την τιμή και την αξιοπρέπειά των 52.000 εργαζομένων της", τότε θα είχαμε αυτοκαταργηθεί ως εφημερίδα.

  Ήδη ο τυποκτόνος νόμος, που μεταφράζει σε χρήματα την τιμή και την αξιοπρέπεια, έχει μετατρέψει το λειτούργημα του δημοσιογράφου σε μεροκάμματο του τρόμου και τις εφημερίδες σε φιμωμένους διαφημιστές προϊόντων και υπηρεσιών, εξαρτημένους από νομικές υπηρεσίες και δικαστικά κυκλώματα.  Είναι αλήθεια ότι πολλά ΜΜΕ και πολλοί δημοσιογράφοι, λασπώνουν άδικα αθώους ανθρώπους. Όπως και κόμματα και πολιτικοί εκτοξεύουν άδικες κατηγορίες.

  Αλλά αν κάποιος μας πει κλέφτη και ύστερα μας πληρώσει μερικά εκατομμύρια ευρώ τότε έχει αποκατασταθεί η τιμή και η αξιοπρέπειά μας; Η λογική του Αριστοτέλη λέει ότι μάλλον το αντίθετο θα έχει συμβεί. Η ρετσινιά θα έχει μείνει. Και κανείς δεν θα ξέρει αν πράγματι δόθηκαν χρήματα ή άλλα ανταλλάγματα.

  Θα πρέπει να ζει κάποιος σε άλλο πλανήτη για να μην ξέρει ότι το κυριότερο επίτευγμα της "προόδου", είναι ότι στον "πολιτισμένο κόσμο" όλο και περισσότεροι άνθρωποι, δεν πιστεύουν πλέον τίποτα και κανέναν. Οι πάντες κοιτάνε με καχυποψία τους πάντες και δεν υπάρχει αστειότερο πράγμα από κάποιον που περιφέρεται και φωνάζει ότι είναι τίμιος. Όταν μάλιστα αυτός ο κάποιος, έχει και κολλημένη μια ταμπέλα στο κούτελο, που λέει "έχω πολλά δισεκατομμύρια ευρώ γιατί δούλεψα σκληρά", ε τότε ο κόσμος λιποθυμάει από τα γέλια.

  Ένα άλλο επίτευγμα της "προόδου", είναι ότι έχει πια χαθεί και η αίσθηση του γελοίου. Από τους ηγέτες τύπου Μπερλουσκόνι, μέχρι τον Πάπα που ζητάει συγνώμη που οι παπάδες του πηδάγανε μικρά παιδιά, από τον πειραγμένο πλανητάρχη και τους "προληπτικούς πολέμους", μέχρι τον προληπτικό πόλεμο της παγκόσμιας χούντας εναντίον του πολίτη, απλώνεται μια νέα πραγματικότητα, η εικονική πραγματικότητα. Δεν έχει καμιά σημασία τί συμβαίνει.

  Σημασία έχει τί νομίζουμε ότι συμβαίνει. Πίσω από το ψευδώνυμο της "κοινωνίας της γνώσης" βρίσκεται η κοινωνία της ψευδαίσθησης και της παραίσθησης. Πίσω από το παραμύθι της "κοινωνίας της πληροφορίας", κρύβεται η κοινωνία της διαφήμισης.

  "Έχω λεφτά, άρα μιλάω, φωνάζω, κλέβω, σκοτώνω και δεν πληρώνω". Βλέπε Γουόλ Στριτ.

  Πότε πρόλαβε να γνωρίσει ο δικηγόρος που εμφανίζεται ως Μαρφίν, τους 52.000 εργαζόμενους των εταιριών που κατάπιε, ώστε να είναι σε θέση να υπερασπιστεί την τιμή και την αξιοπρέπειά τους; Και ανάποδα: Ποιος θα ήθελε να τον υπερασπιστεί κάποιος που κατηγορείται για απάτες;"

  Τέλος αυτοδιαφήμισης της υποτιθέμενης εφημερίδας.