«Θα γράψω τη λέξη ΕΙΡΗΝΗ στα φτερά σου για να πετάξεις πάνω από όλο τον κόσμο»...
Ελεγε για τους χάρτινους γερανούς που έφτιαχνε στο κρεβάτι του πόνου η μικρή Σαντάκο Σαζάκι, πριν πεθάνει από λευχαιμία... Ήταν ένα από τα χιλιάδες αθώα θύματα που έχασαν τη ζωή τους πολύ μετά από τον βομβαρδισμό...

Πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στον υπόλοιπο κόσμο η 6η Αυγούστου- η μέρα της Χιροσίμα. Η μέρα εκείνη που όλοι μας θα πρέπει να αναλογιζόμαστε την πυρηνική καταστροφή, να ακούμε τους ήχους των πουλιών, του γάργαρου νερού και να σκεφτόμαστε ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε. Και να θυμόμαστε τη Χιροσίμα, όχι για το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Ωστε το τραγικό εκείνο παρελθόν της να μη γίνει ποτέ μέλλον μας.

Έχουν περάσει 57 χρόνια από τότε που, έπειτα από δύο πυρηνικές εκρήξεις που στοίχισαν τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες Ιάπωνες, η ανθρωπότητα έμαθε να ζει με την απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος.
Τα δύο μανιτάρια που ξεπήδησαν από την έκρηξη η οποία δημιούργησε θερμοκρασία 330.000 βαθμών Κελσίου και εξαφάνισε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μοιάζουν τόσο μακρινά, ιδιαίτερα μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου.
Αλλά καθώς περνούν τα χρόνια ο κόσμος όλο και λιγότερο θυμάται τα αθώα εκείνα θύματα που ωστόσο αποτέλεσαν το ακριβό τίμημα για να τερματιστεί ένας ακόμα αιματηρός πόλεμος.
Το 1945, υπήρχαν εκείνες οι δύο βόμβες. Σήμερα, υπάρχουν 35.000, με την ισχύ τους να ξεπερνά 700.000 φορές την πρώτη βόμβα της Χιροσίμα.
Παρά τις προσπάθειες για πυρηνικό αφοπλισμό, το 95% από τις βόμβες αυτές διαθέτουν οι ΗΠΑ και η Ρωσική Ομοσπονδία. Το υπόλοιπο 5% βρίσκεται στην Κίνα, τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Το Ισραήλ αρνείται να αποκαλύψει τις πυρηνικές του δυνατότητες, ενώ υπάρχουν πληροφορίες πως διαθέτει 250 πυρηνικές κεφαλές. Η Ινδία και το Πακιστάν, που εδώ και μερικά χρόνια διαθέτουν πυρηνικά όπλα, απειλούν κιόλας να τα χρησιμοποιήσουν σε μια πολύ πιθανή μεταξύ τους πολεμική σύγκρουση.
Ποιός θυμάται όμως τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι; Ποιος αναφέρεται στα αποτρόπαια εκείνα γεγονότα ως  εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας; Οι νικητές, είναι πάντοτε εκείνοι που δικάζουν. Έτσι έγινε και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κανένας δεν σκέφτηκε να κάθιζε στο σκαμνί της Νυρεμβέργης  και εκείνους που έδωσαν την εντολή για τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες στις 6 και 9 Αυγούστου 1945.