Για να είμαστε εξηγημένοι από την αρχή. Μακρυά από μένα η προσπάθεια να κατηγορηθώ ως υπερασπιστής του Σαντάμ Χουσεϊν. Τον οποίο θεωρώ χαρακτηριστικό αυταρχικό ηγέτη της περιοχής –ανάλογο του Μουμπάρακ και των χαλίφηδων της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων εμιράτων του Κόλπου.

Οταν απομακρυνθεί από τη θέση του ο  Σαντάμ , λίγοι είναι εκείνοι που δεν θα νοιώσουν ικανοποίηση. Ο τρόπος όμως παίζει ρόλο, και το κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Μελέτη που είχε υποβληθεί στον πρόεδρο Κλίντον, υπολόγιζε ότι θα χαθούν 10.000 άμαχοι σε περίπτωση αμερικανικής εισβολής.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κανένα κράτος δεν έχει δικαίωμα να εισβάλιε σε κάποιο άλλο με οποιαδήποτε δικαιολογία. Την τελευταία φορά που κάποια δικαιολογία χρησιμοποιήθηκε για την εισβολή σε μια άλλη χώρα, ήταν όταν ο καταδικασμένος στη συνείδηση όλων Αδόλφος Χίτλερ, προσπαθούσε να οικοδομήσει το Ράιχ του.

Μή ξεχνάμε ακόμα, πως ο Σαντάμ, ήταν το πιόνι τα χέρια των Αμερικανών που τον ώθησαν στον πόλεμο εναντίον του Ιράν.

Επίσης, με τη γνωστή προβοκάτσια της Αμερικανίδας πρεσβευτού στη Βαγδάτη Έιπριλ Γκλάσπι, ο Σαντάμ εξέλαβε την φράση της ότι «οι ΗΠΑ δεν αναμειγνύονται σε ενδοαραβικές μεθοριακές διενέξεις» ως πράσινο φως, και εισέβαλε στο Κουβέιτ. Το κράτος-τράπεζα που ζητούσε πιεστικά στο Ιράκ να του εξοφλήσει το δάνειο που του είχε χορηγήσει με την παρότρυνση των ΗΠΑ για να αντιμετωπίσει τα έξοδα του πολέμου με το Ιράν.

Ετσι το Ιράκ κατέλαβε το Κουβέιτ, ξέσπασε «η καταιγίδα στην έρημο» επί πατρός Μπους, και από τότε επί εβδομαδιαίας βάσεως βομβαρδίζεται το Ιράκ, από αμερικανικά και βρετανικά μαχητικά.

Καθώς ο υιός Μπους προετοιμάζει την «Τελική Καταιγίδα», για να αντικαταστήσει την ηγεσία στη Βαγδάτη, η πρόφαση που χρησιμοποιεί πάλι, είναι τα επικίνδυνα όπλα που συσσωρεύει παρά το εμπάργκο που έχει επιβληθεί εναντίον του, το Ιράκ.

Αν θυμηθούμε τους λόγους που είχαν εκδιωχθεί από το Ιράκ οι επιθεωρητές του ΟΗΕ ήταν ότι οι περισσότεροι εργάζονταν για τη CIA και έδιναν στόχους για να τους βομβαρδίσουν τα αμερικανικά και βρετανικά βομβαρδιστικά, που αντιμετωπίζουν όπως παραδέχτηκε  αξιωματούχος του Πενταγώνου, λόγω έλλειψης στόχων πλέον...

Ο παράγοντας πετρέλαιο

Πριν εθνικοποιηθεί η πετρελαϊκή βιομηχανία του Ιράκ, το 1972 οι αμερικανικές και βρετανικές εταιρίες είχαν υπό τον έλεγχό τους το 75% της παραγωγής. Η εθνικοποίηση από την κυβέρνηση των Μπααθιστών, (που ανέτρεψαν την εγκαταστημένη από τους αγγλοαμερικανούς μοναρχία το 1958, προκάλεσε κύμα αναταραχής στην διεθνή πετρελαιοαγορά καθώς μάλιστα το Ιράκ τότε είχε στραφείς τη σοβιετική Ενωση και τη Γαλλία, δημιουργώντας νέες εμπορικές συμμαχίες.

Από τότε η σκέψη των αμερικανικών κυβερνήσεων ήταν πως θα καθυποτάξουν πάλι την τεράστια πετρελαιαϊκή παραγωγή του Ιράκ. ΄Οταν το 1990 μέσω ΟΗΕ οι ΗΠΑ επέβαλαν το εμπάργκο στο Ιράκ,  στο νου τους είχαν πως θα ελέγξουν το πρόγραμμα που κατόπιν επετράπη  και ονομάστηκε «Πετρέλαιο για Τρόφιμα».

Οπως είναι τα πράγματα σήμερα,  στην περίπτωση που αρθούν οι απεχθείς κυρώσεις εναντίον του Ιράκ,  και πριν ξεσπάσει πόλεμος , οι Γάλλοι, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι έχουν ήδη έτοιμα συμβόλαια για την εκμετάλλευση των πλούσιων πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Ιράκ. Είναι δυνατόν να επιτρέψουν κάτι τέτοιο οι ΗΠΑ; Αυτός είναι ο λόγος που μαζί με τον κολαούζο τους τη Βρετανία, συνεχίζουν με κάθε τρόπο να προσπαθούν να αποτρέψουν ειρηνική επίλυση του προβλήματος με το Ιράκ.

Οπως παραδέχονται μάλιστα Αμερικανοί αξιωματούχοι, θα αντικατασταθεί το καθεστώς της Βαγδάτης με φιλοαμερικανικό (μην περιμένετε δημοκρατικό) για να μπορεί να κάνει μπίζνες με την Ουάσιγκτον.

Ποιος νοιάζεται για για τον ταλαιπωρημένο από το 1990 ιρακινό λαό, και για  τα δεινά που του ετοιμάζει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ;

Δεν είναι παράδοξο πως παρόλο που η πλεοψηφία του κόσμου απαιτεί την απομάκρυνση των ξένων  στρατιωτικών δυνάμεων από την περιοχή, και τον τερματισμό των βομβαρδισμών, όσο και του εμπάργκο που βασανίζει μια και πλέον δεκαετία τον ιρακινό λαό, η αμερικανική ηγεσία παραμένει πεισματικά αμετάπειστη στην πρόθεσή της να συνεχίσει τις επιχειρήσεις;

Συνρόμενοι από το άρμα των πετρελαϊκών συμφερόντων των πολυεθνικών ο πρόεδρος Μπους o νεότερος και ο αντιπρόεδρος Τσέινι κωφεύουν στις εκκλήσεις της λογικής αλλά και του Διεθνούς Δικαίου.