Του Κώστα Μπετινάκη

«Ο επόμενος πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν θα γίνει για το πετρέλαιο, αλλά για το νερό», μας είχε δηλώσει σε συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια, όταν ήταν υφυπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, ο Γιόσι Μπεϊλίν.

Ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό κοστίζει σήμερα σχεδόν όσο ένα λίτρο βενζίνη. Ακόμα και σήμερα τα αμερικανικά μέσα απασχολεί το ενδεχόμενο νέου πολέμου εναντίον του Ιράκ, με πρόφαση την απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά στην πραγματικότητα για τον έλεγχο των μεγάλων πετρελαϊκών αποθεμάτων που κρύβει το ιρακινό υπέδαφος. Όμως, έχει αρχίσει εδώ και καιρό μια νέα προσπάθεια από τις πολυεθνικές εταιρείες να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τις υδάτινες πηγές στον κόσμο.

Με φόντο το προάστιο Στάντον του Γιοχάνεσμπουργκ, το οικονομικό επίκεντρο της Νότιας Αφρικής, μέσα σε περιποιημένους κήπους και πολυτελή ξενοδοχεία, έχει στηθεί το σκηνικό για τη συνάντηση παραγόντων της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, όπου θα εξεταστεί ένα και μόνο ζήτημα: Η ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων.

Η συνάντηση πραγματοποιείται ταυτόχρονα με αυτή των εκπροσώπων ακτιβιστών από όλο τον κόσμο, που αγωνίζονται για να παραμείνει ελεύθερο και ασφαλές για όλους το νερό. Μόνο που οι ακτιβιστές συναντώνται σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον - σε μια φτωχική νέγρικη συνοικία του Γιοχάνεσμπουργκ, την Αλεξάντρα. Ένα ποτάμι χωρίζει τις δύο αυτές συνοικίες. Ένα ποτάμι γεμάτο απόβλητα, με ταμπέλες τοποθετημένες στις όχθες του που προειδοποιούν για τον κίνδυνο χολέρας.

Εδώ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΗΕ συμφωνούν πως το νερό είναι«ανθρώπινη ανάγκη» και όχι «ανθρώπινο δικαίωμα». Η ανθρώπινη ανάγκη, μπορεί να ικανοποιηθεί αν διαθέτεις τα απαραίτητα χρήματα. Πόση όμως είναι η αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

(ΤΑ ΝΕΑ)