Του Κώστα Μπετινάκη

Μπαστούνια τα έχει βρει ο πρόεδρος Μπους (και οι από πατρός εκπορευόμενοι συμβουλάτορές του) στην εκστρατεία του να πείσει τον κόσμο, αλλά και τον αμερικανικό λαό, ότι «πρέπει να τελειώνουμε με τον Σαντάμ».

Ακόμα και γνωστοί Αμερικανοί ιέρακες, όπως ο Χένρυ Κίσινγκερ και ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι έχουν εκφράσει ανοικτά τις αντιρρήσεις τους.

Σ’ αυτούς που δεν επιθυμούν βίαιη «καθεστωτική αλλαγή» στο Ιράκ, περιλαμβάνεται τώρα η σαουδική βασιλική οικογένεια, ο τουρκικός στρατός, οι πλέον συντηρητικοί εκπρόσωποι του αμερικανικού Κογκρέσου και τα γεράκια του Κίσινγκερ. Ακόμα και ο στρατηγός Σαρόν, τουλάχιστον στις δημόσιες δηλώσεις του εμφανίζεται να είναι εναντίον – για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις από ιρακινά αντίποινα στο Ισραήλ. Επίσης, ορισμένες διαρροές που έγιναν από κύκλους προσκείμενους στο αμερικανικό Γενικό Επιτελείοέδειχναν  πεσιμιστικές ενδείξεις ως φιλειρηνικές προθέσεις.

Κι όμως, τοποθέτηση αμερικανόδουλης κυβέρνησης στο Ιράκ, θα το καταστήσει ό,τι ακριβώς και το Αφγανιστάν σήμερα.

Εκείνοι λοιπόν που αρέσκονται να θεωρούν τους εαυτούς τους αντιπολεμικούς, αντιιπεριαλιστές και όλα τα συναφή, νοιώθουν μπερδεμένοι βλέποντας όλες τις φιλοπόλεμες ύαινες να ουρλιάζουν για ειρήνη....

Οι Σαουδάραβες δεν επιθυμούν ένα υποταγμένο στους Αμερικανούς Ιράκ, επειδή αυτό θα σημάνει έλεγχο στις πλουτοπαραγωγές πετρελαιοπηγές του και άμεση συμμετοχή στα παιχνίδια που παίζονται με την τιμή του μαύρου χρυσού αυτό τον καιρό.

Λίγοι είναι εκείνοι που ασχολούνται με τα οικονομικά. Και κατανοούν τις πραγματικές διαστάσεις του σημερινού σαουδαραβικού «σχεδόν μονοπωλείου» στις  πετρελαιαγορές. Η τιμή του πετρελαίου βρίσκεται στο σημερινό επίπεδο λόγω της υπερπροσφοράς του στην αγορά. Αυτό έχει δημιουργήσει οικονομικά προβλήματα στο σαουδαραβικό βασίλειο. Καθώς και στις πολυεθνικές «εφτά αδελφούλες». Οταν θα μπει ελεύθερο στην παγκόσμια αγορά το ιρακινό πετρέλαιο, θα πέσει και άλλο η τιμή του μαύρου χρυσού, εκτός αν υποχρεωθεί η Σαουδική Αραβία να μειώσει δραστικά την παραγωγή.

Καλά, αυτό δεν θέλουμε όλοι; Να αυξηθεί η προσφορά πετρελαίου ώστε να πέσει η τιμή του;

Αμ , δε!

Την τιμή την καθορίζουν τα καρτέλ και οι πολυεθνικές. Και φυσικά κάθε άλλο παρά να πέσει η τιμή του μαύρου χρυσού ενδιαφέρονται. Ο έλεγχος της παραγωγής και της προσφοράς στην αγορά είναι το μεγάλο παιχνίδι.

Πίσω από την σχεδιαζόμενη επίθεση εναντίον του Ιράκ, και την αντικατάσταση του «τέως δικού μας Σαντάμ» με «δικό μας άνθρωπο» βρίσκεται και η τάση να εκδικηθεί η Ουάσιγκτον τη Σαουδική Αραβία που «χρηματοδοτούσε τον Μπιν Λάντεν (Σαουδάραβα) –«πρώην δικό μας επίσης».

Τι ανησυχεί τους Τούρκους; Η αναμενόμενη αυτονόμησητου ιρακινού Κουρδιστάν. Που θα ανοίξεικαι πάλι την όρεσξη στους υποταγμένους αυτό τον καιρό Κούρδους, μετά την σύλληψη του Οτζαλάν.

Οπως έγραψαν όμως και οι Cicago Sun-Times , την περασμένη βδομάδα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ με τον υφυπουργό του Ρίτσαρντ Αρμιτάητζ είχαν μια εκ βαθέως συνομιλία με τον πρόεδρο Μπους, περιγράφοντάς του όχι και τόσο ρόδινα το ενδεχόμενο μιας άμεσης επίθεσης εναντίον του Ιράκ.

Επίσης, η Ιορδανία, που ήδη δοκιμάζεται στο εσωτερικό της από τις αντιδράσεις λόγω του ιμπεριαλιστικού πολέμου του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστίνιων, δεν βλέπει με καλό μάτι ένα νέο πόλεμο εναντίον του Ιράκ. Το βασίλειο των Χασεμιτών, δεν θέλει νέα δοκιμασία.

Οι Πάουελ και Αρμιτέητζ, που δεν συνηθίζουν να έχουν πολλές ιδιαίτερες συνομιλίες  με τον πρόεδρο, φαίνεται πως τον προειδοποίησαν για τις επιπτώσεις από μία μονομερή ( η Βρετανία δεν μετράει) πολεμική ενέργεια από τις ΗΠΑ χωρίς την αμέριστη υποστήριξη  των Ευρωπαίων συμμάχων.

Στους Γερμανούς που από την αρχή αντέδρασαν, προστέθηκε τώρα και η Γαλλία με δήλωση Σιράκ που ήταν αρνητική σε ενδεχόμενο πολέμου στο Ιράκ.

Ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, με το παλούκι των εκλογών μπροστά του αλλά και ο υπουργός Εξωτερικών  Γιόσκα Φίσερ με κάθε ευκαιρία έχουν εκφράσει τις γερμανικές αντιρρήσεις, βγάζοντας έξω τη Γερμανία από ενδεχόμενη πολεμική εμπλοκή εναντίον του Ιράκ, «ακόμα και με απόφαση του ΟΗΕ». (Ξεμπροστιάζουν έτσι την ουδετερότητα και ακεραιότητα του Παγκόσμιου Οργανισμού).

Αυτή τη φορά δηλαδή δεν θα πρέπει να αναμένεται ούτε γερμανική οικονομική συνεισφορά, ούτε στρατιωτική υποστήριξη, όπως είχε γίνει κατά τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο το 1991. (Τότε που είχε ψηφιστεί ειδική διάταξη για την αποστολή γερμανικών στρατευμάτων  στο εξωτερικό).

Ετσι, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Γερμανίας βρίσκονται σε ανοικτή σύγκρουση.

Έστω και για προεκλογικούς λόγους, ο Σρέντερ, εκφράζει ταυτόχρονα τις ανησυχίες των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων για την αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής από τις επιπτώσεις της νέας αμερικανικής επιχείρησης, καθώς και τις αντιρρήσεις τους για την προοπτική του αμερικανικού μονοπωλιακού ελέγχου  σε μία από τις πλέον σημαντικές  πηγές πετρελαίου.