Η ένοχη συνωμοσία του ΝΑΙ

Του Αντώνη Κοκορίκου 

Πολύ σφιχτά είναι τα πολιτικά κόμματα στο Κυπριακό. Έχουν επιδοθεί σε ένα παρασκηνιακό ψηστήρι όπως λένε τα ΝΕΑ υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αλλά αποφεύγουν να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό για τα υπέρ και τα κατά της μιάς και της άλλης επιλογής. Δείχνουν δηλαδή να φοβούνται ότι αν μιλήσουν με τη γλώσσα της αλήθειας αντί να χειριστούν τους πολίτες, αντί να ποδηγετήσουν τους πολίτες, δεν θα έχουν το αποτέλεσμα που θέλουν και δεν θα ανταποκριθούν στις πιέσεις που δέχονται.

Υποτιμούν δηλαδή την ικανότητα των πολιτών να εκτιμήσουν ψύχραιμα και να ζυγίσουν σωστά τις επιπτώσεις της μιάς ή της άλλης επιλογής.

Δείτε μόνο τα γεγονότα. Ο Καραμανλής έφυγε νύχτα από την Ελβετία προκειμένου να αποφύγει να απαντήσει σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων και να μην αναγκαστεί να πάρει θέση. Ήρθε στην Ελλάδα και δεν έκανε καμία δήλωση, ως τη στιγμή που πήγε στη Βουλή, αναφέρθηκε διεξοδικά στη διαδικασία που ακολουθήθηκε ως την Ελβετία, ζήτησε συναίνεση, σαν βρεγμένη γάτα, πρότεινε σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών και  γειά σας. Ο Παπανδρέου φάνηκε επίσης ότι προσανατολίζεται στο ΝΑΙ αλλά αν και έθιξε το θέμα της στρατηγικής που είχε η ελληνική πλευρά, δεν αναφέρθηκε καθόλου στο περιεχόμενο. Αλλά και η επιχειρηματολογία της Παπαρήγα που ήταν υπέρ του ΟΧΙ δεν στηριζόταν στο περιεχόμενο του σχεδίου Ανάν αλλά σε μια δίκη προθέσεων και όχι στο τι θα γίνει στο μέλλον αν πεί ο λαός ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Δείχνουν δηλαδή να υποτιμούν τη νοημοσύνη του πολίτη, ότι δεν μπορούν αυτοί να καταλάβουν υψηλή πολιτική και σκοπιμότητες των διεθνών σχέσεων και επομένως θα καθορίσουμε εμείς ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας και μετά θα πούμε μονάχα τα επιχειρήματα που υποστηρίζουν την άποψή μας. Δεν είναι ντροπή να υποστηρίζεις το ΝΑΙ ούτε το ΟΧΙ. Δεν μπορούν τα πολιτικά κόμματα να έχουν ενοχές γιατί αυτό το καταλαβαίνει και ο πολίτης. Ότι δηλαδή αυτή η σιωπή επί της ουσίας κρύβει ενοχή. Άρα κάτι ύποπτο ετοιμάζουν. Γιατί δεν λένε καθαρά πρώτα πρώτα, ποιοι πιέζουν και εκβιάζουν υπέρ του ΝΑΙ και γιατί δεν εξηγούν τους λόγους που έχουν εκείνοι ώστε να πιέζουν. Δεύτερον γιατί αρνούνται ότι υπάρχουν πιέσεις όταν είναι ολοφάνερο. Νιώθουν ότι υποτιμούνται, εμένα δεν με πιέζει κανένας, μόνος μου αποφασίζω και άλλες τέτοιες μαγκιές που όλοι ξέρουμε ότι δεν ισχύουν.

Αν γνωρίζουμε ότι με το ΝΑΙ θα έχουμε αυτά τα καλά και αυτά τα δύσκολα όπως τα είπε ο Καραμανλής, θα ξέρουμε και τα καλά να εκμεταλλευτούμε και τα δύσκολα να αντέξουμε ή να σκεφτούμε πως θα τα διορθώσουμε αν παίρνουν διόρθωση μετά από 5 ή 10 χρόνια. Δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο ότι αυτό είναι ένα σχέδιο που ενώνει την Κύπρο. Καλύτερα είναι να πούμε ότι την χωρίζει όσο άσχημα κι αν ακούγεται η λέξη διχοτόμηση. Ούτε και χρειάζονται ακρότητες στις διατυπώσεις όσων λένε ΟΧΙ γιατί αυτά προϋποθέτουν άλλο κόσμο, άλλο διεθνές περιβάλλον και άλλο λαό και άλλη προετοιμασία του λαού. Δεν μπορούμε όμως να αλλάξουμε ούτε το λαό ούτε τις πολιτικές ηγεσίες που είναι δεδομένες. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα αρχηγό του στρατού το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και επικεφαλής της διπλωματίας τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εγώ πρέπει να αποφασίσω τι είναι πιο φρόνιμο με πρωθυπουργό τον Καραμανλή και επικεφαλής της διπλωματίας τον Μολυβιάτη. Ούτε θα ψηφίσει ο Κύπριος με βάση το τι θα ήθελε το 1821 και το 1951. Θα ψηφίσει με βάση το τι μπορεί το 2004 και έχοντας μπροστά του 30 χρόνια. Άλλη μια γενιά.

Ενώ τα κόμματα και προσωπικά Καραμανλής και Παπανδρέου είναι υπέρ της συναίνεσης, προσπαθούν αυτό να το πετύχουν σε επίπεδο κορυφής με το λαό παθητικό θεατή. Και νομίζω κάνουν λάθος. Παίρνουν θέση χωρίς να έχουν υπολογίσει σωστά και ψύχραιμα τα υπέρ και τα κατά. Και ζητούν οι πολίτες να αποφασίσουν νηφάλια όταν δεν το κάνουν οι ίδιοι.

Επειδή κι εγώ προσπάθησα να καταλάβω ως πολίτης και δημοσιογράφος τα υπέρ και τα κατά, διαπιστώνω ότι τα κόμματα έχουν κάνει ένα βασικό λάθος. Φοβούνται ότι οι πολίτες θα αποφασίσουν με το συναίσθημα. Μάλιστα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμβούλεψε να μην αποφασίσουν με το συναίσθημα αλλά με τη λογική. Πολύ σωστά συμβουλή. Γιατί αν αποφασίσουν με το συναίσθημα, αντίθετα με την εντύπωση που δημιουργούν, πρέπει να πουν οπωσδήποτε ΝΑΙ. Αν σκεφθείς με τη λογική μάλλον θα καταλήξεις στο ΟΧΙ.

Αν αποφασίζεις με το συναίσθημα βλέπεις ότι έχουμε επιστροφή λίγων εδαφών στους Ελληνοκύπριους. Έχουμε επιστροφή λίγων περιουσιών. Έχουμε αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους του Τουρκικού στρατού. Και έχουμε ενιαία οικονομία και ενιαίο κράτος έστω και με περιορισμούς. Εδώ τα πράγματα δεν είναι πολύ κοινοτικά και πολύ ευρωπαϊκά και πολύ αμερικάνικα και πολύ καπιταλιστικά. Εδώ είναι το μόνο εμπόδιο. Θα περίμενε κάποιος σε σχέδιο που είναι αμερικανοβρετανικό να υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία.

Αν το δείς το πράγμα όμως χωρίς συναίσθημα αλλά με ψυχρή λογική, τότε διαπιστώνεις ότι η οικονομική ζημιά που υφίστανται οι Ελληνοκύπριοι είναι πολύ μεγάλη. Πρέπει να πληρώσουν με πεντόλιρα κάθε συναισθηματική διαταραχή του έποικου από την Τουρκία ο οποίος θα βγεί από το σπίτι του Ελληνοκύπριου για να μεταστεγαστεί κάπου αλλού. Κατάφεραν ως τώρα να ευημερήσουν γιατί είχαν ένα κράτος που ευνοούσε την ελεύθερη οικονομία και δεν της έφερνε εμπόδια με άλλα κριτήρια. Αν πρέπει να αυξηθεί η φορολογική επιβάρυνση, ποιος θα πεί ευχαρίστως να πληρώσω κάτι παραπάνω για να αγοράσω αυτό το ενιαίο κράτος στο οποίο εκτός από ξενοδοχείο στην Αγία Νάπα μπορώ να έχω και ξενοδοχείο στην Κερύνεια; Ενώ έχω τώρα ένα κράτος μικρό, λιλιπούτειο αλλά πάντως παντού είναι αναγνωρίσιμο και έχει γνώμη, μετά θα έχω ένα Σύνταγμα που κανένας δεν έχει εξηγήσει πως θα λειτουργήσει στην πράξη, ένα δικαστήριο που η κορυφή του έχει ξένους δικαστές, ένα κράτος με εγγυητές δηλαδή ένα κράτος που έρχεται από την εποχή της αποικιοκρατίας και είναι προτεκτοράτο σε πολλά σημεία του.

Και αν μεν οι Ελληνοκύπριοι είχαν ως συνομιλητές τους και συνεταίρους μόνο τους Τουρκοκύπριους, μπορείς να πείς ότι είναι θέμα χρόνου να ξεπεράσουν την καχυποψία και να συνεργαστούν αρμονικά για να βγάλουν το ψωμί τους και να ζήσουν ειρηνικά. Δεν είναι όμως συνεταίροι τους οι Τουρκοκύπριοι αλλά η Τουρκία. Ανάλογα με τα συμφέροντα της Τουρκίας θα παρεμβαίνει η Άγκυρα και θα υποχρεώνει τη Λευκωσία να υιοθετήσει τη μία ή την άλλη άποψη. Για παράδειγμα αν είχαμε αυτό το κράτος πριν από 10 χρόνια, δεν θα μπορούσε η Κύπρος να κάνει αίτηση για ένταξη στην ΕΕ. Θα αντιδρούσε η Τουρκία και δεν θα μπορούσε να φτάσει εδώ που έφτασε.

Οι Έλληνες της Κύπρου πρέπει να προσέξουν τι θα κάνουν τα επόμενα 30 χρόνια σε περιβάλλον ειρήνης. Εκεί μπορούν να δημιουργήσουν και να διακριθούν. Και επειδή είναι παράγοντας ειρήνης, πρέπει να εξασφαλίσουν ότι θα μπορούν να δουλεύουν ειρηνικά σε ένα κράτος βιώσιμο. Αν δουλεύεις σκληρά για να βγάζεις το ψωμί σου, δεν σου αρέσει να πληρώνεις επίδομα σε κάποιον άλλον που δεν δουλεύει. Και πολλοί από τους έποικους εκ Τουρκίας έχουν μάθει να ζουν με βοηθήματα, μικρά και πενιχρά από την Άγκυρα. Ποιος θα τους πληρώνει αυτά τα επιδόματα;

Αντί λοιπόν να κρύβονται από το λαό θα ήταν σκόπιμο τα κόμματα και η κυβέρνηση να ενημερώσουν πλήρως τον ελληνικό λαό για τα υπέρ και τα κατά. Χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά με στέρεα λογικά επιχειρήματα.